Krabi! A day that has it all!... Part 1

Where do i begin zou shirley bassey zeggen,

Gisteravond hebben we een brommer gehuurd in krabi stad, een stel vertelde ons dat als we in de stad zouden zijn dat we zeker naar de tiger cave tempel moesten gaan, geen tijger te zien en geen grot maar een berg om te beklimmen met trappen, 1260 tredes om precies te zijn!, en boven een waanzinnig uitzicht met een gouden Boeddha van 8 meter, o ja en dan ook nog even de zon op zien komen, dat zou geweldig zijn!

Dat doen we, vijf uur s ochtends op, tasje pakken, ongeveer 6 km rijden, fris, ik een trui aan, Rob een handdoek om haar heen, let s gooo, pikkedonker, drie km omgereden maar gevonden, aan het begin van de berg kwam er een hond helemaal enthousiast op ons af rennen, ik schrok er een beetje van maar Robin en de hond waren meteen buddy's! Ze ging ons voor bij de eerste tredes van de trappen, alsof ze ons de weg wilde wijzen, wij volgden op ons eigen tempo, na 300 tredes lag mijn tong al op de grond, verzuring in onze benen, rustig doorgaan, af en toe een slok water, pauze en weer verder, de hond wachtte op elk plateau op ons, bij de 600 tredes dacht ze waarschijnlijk het duurt me te lang, ik ga alvast door..na de enorme klim, net niet boven voor de zonsopgang maar toch super trots kwamen we boven, en daar lag ze op ons te wachten, een kwispelende staart, we made it! We waren er helemaal alleen op 1 jongen na, 25 aapjes en de hond. Waanzinnig uitzicht!, hele mooi Boeddha, heel veel beelden en een fris briesje, ja dit was t zeker allemaal waard! De aapjes waren achter elkaar aan t rennen, spelen, die beestjes slopen echt alles, vazen, beeldjes, alles wordt vastgegrepen en de lucht in gegooid, de hond week niet van onze zijde, als er een aapje te dicht bij kwam, joeg ze m weg, nog even een wierookje aangestoken, een stofje geknoopt om het beeld van de olifant en...tijd om weer naar beneden te gaan, dat is minder vermoeiend maar door klap op je knieën bij elke stap dat je neemt naar beneden begonnen onze benen vreselijk te trillen, we kregen er de slappe lach van. Halverwege kwamen we een stel tegen die de klim nog moesten maken, toevallig liep daar ook een hond bij, ik vroeg of die van haar was, ze zei nee, hij liep gewoon met ons mee... Toch bijzonder, een hond als gids.                        Beneden aangekomen kregen we nog een armbandje (blessing bracelet) omgeknoopt door een non, met een gebed erbij terwijl ze m omdeed,for good luck!, yes, thank you!.   Onze benen voelde als gelei en besloten om naar de hotspring te gaan, te warm al om stil te staan, maar 35 km verderop,lekker tuffen op ons brompje op de snelweg, wij reden 40, de rest 80 of harder, maakt niks uit daar, als je maar links blijft rijden. Onze brommer had waarschijnlijk al wat meegemaakt, er kwam een geluid uit alsof we elk moment konden opstijgen, krassen overal, een een losse koplamp, maar hè, hij is wel roze, met winnie de pooh erop, dusss rustig aan....